About

 NAZMI ARIF   NAZMI ARIF TURKIYE  (TURKEY) PHOTO 1 PHOTO  2 KAPADOKYA KARADENIZ BOLGESI (EVKSINOS PONTOS) BIZANS IMPARATORLARI - VIZANTINOI AVTOKRATORES LYKIA - LIKIA PICTURES KAPADOKYA - KAPADOKIA PICTURES KARADENIZ - PONTOS PICTURES GAP BOLGESI - NOTIOANATOLIKI TOURKIA PICTURES EFES -IZMIR -EFESOS -SMIRNI PICTURES AYVALIK - BERGAMA -AYVALI - PERGAMOS PICTURES ISTANBUL - KONSTANTINOUPOLI PICTURES ISTANBULUN FETHI (1) - I ALOSI TIS KONSTANTINOUPOLIS (1) ISTANBULUN FETHI (2) I ALOSI TIS KONSTANTINOUPOLIS (2) ISTANBULUN FETHI (3)- I ALOSI TIS KONSTANTINOUPOLIS (3) EFES  (EFESOS) 1 EFES  (EFESOS) 2 ISTANBUL GEZI PROGRAMI-PROGRAMMA KONSTANTINOUPOLIS YEDI KILISELER GEZISI-EPTA EKLISIES TIS APOKALIPSIS EGE-KAPADOKYA GEZISI-EKDROMI KAPADOKIAS KAPADOKYA-KARADENIZ GEZISI--EKDROMI KAPPADOKIAS-PONTOU Photo Custom 3

KARADENIZ (EVKSINOS PONTOS)

Karadeniz (Μαύρη Θάλασσα) και  Εύξεινος Πόντος

    Εύξεινος Πόντος είναι η ονομασία που οι αρχαίοι Μιλήσιοι  έδωσαν στα τέλη του 8ου πΧ αι. στην  Μαύρη Θάλασσα. Η λέξη Εύξεινος κατά μιά άποψη είναι ο Ιωνικός τύπος της λέξης Εύξενος=Φιλόξενος. Ωστόσο   ξένοι μελετητές πιστοποιούν πως η λέξη Εύξεινος προέρχεται από την αρχαιοπερσική λέξη axsaina (άξσενα) που σημαίνει σκοτεινός, μαύρος. Η ερμηνεία αυτή γίνεται περισσότερο πειστική και αληθοφανής διότι αποτελεί ακριβή απόδοση του όρου Μαύρη θάλασσα, μιά όντως σκοτεινή θάλασσα που σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθή φιλόξενη. Στους  διεθνείς γεωγραφικούς χάρτες ο όρος Εύξεινος Πόντος είναι ανύπαρκτος. Αντί αυτού χρησιμοποιούνται οι ιστορικά ορθοί όροι Black Sea (Αγγλοσαξονική βιβλιογραφία), Schwarzes Μeer (Γερμανική βιβλιογραφία), Mare Nero (Νεολατινική βιβλιογραφία), Срна Море (Σλαβική βιβλιογραφία) και Karadeniz (Τουρκική βιβλιογραφία) που στο σύνολό τους σημαίνουν Μαύρη Θάλασσα.. "Μέλας", "ευρύς", "απείριτος", "ιχθυόεις", "απείρων" και "ατρύγετος" χαρακτηρίζεται ο πόντος από τον Όμηρο. Σ' αυτόν, όπως και στους άλλους ποιητές της Αρχαιότητας, η λέξη σημαίνει την πλατιά θάλασσα, ενώ σπανιότερα, και κατά κανόνα από τους πεζογράφους, χρησιμοποιείται για να δηλωθούν συγκεκριμένα πελάγη. Προσωποποιημένος εμφανίζεται ο πόντος στον Ησίοδο: είναι θεός, γιος της Γης και πατέρας άλλων θεοτήτων. Μόλις κατά τον 5ο αι. π.Χ. στα αρχαία κείμενα με τη λέξη "πόντος" νοείται ο Εύξεινος Πόντος, ενώ από τους Ελληνιστικούς χρόνους και εξής περιορίζεται να δηλώνει το βορειοανατολικό τμήμα της Μικράς Ασίας, από το αρχαίο Τίειον μέχρι τη Φάσιδα, και την ενδοχώρα του, το βάθος της οποίας ποικίλλει. Στους χρόνους των Μεγάλων Κομνηνών με τον ίδιο όρο νοούνταν η περιοχή από τον Άλυ μέχρι το Φάσι ποταμό.
Η θάλασσα προς βορρά και οι ορεινοί όγκοι των Ποντικών 'Αλπεων προς νότο, που αποτελούν συνέχεια της οροσειράς του Καυκάσου και διασχίζουν κατά μήκος το χώρο, ορίζουν τη φυσιογνωμία του και σε μεγάλο βαθμό έχουν καθορίσει την ιστορία του. Την περιοχή διασχίζουν πολυάριθμοι ποταμοί, όπως ο 'Αλυς, ο Ίρις, ο Λύκος, ο Πυξίτης και ο 'Ακαμψις, δημιουργώντας εύφορες καλλιεργήσιμες κοιλάδες. Το κλίμα στα παράλια είναι θερμό και υγρό, ενώ στην ενδοχώρα ηπειρωτικό, με ψυχρό χειμώνα και ξηρό καλοκαίρι. Κωνοφόρα, οπωροφόρα και άλλα δέντρα, καθώς και σπάνια είδη φυτών, όπως η περίφημη ποντική αζαλέα, συνθέτουν την πλούσια χλωρίδα του Πόντου. Δικαιολογημένα ο Στράβων, ο γεωγράφος της Αρχαιότητας, χαρακτηρίζει την περιοχή "χώρα αγαθή δε και καρποίς, μάλιστα δε σίτω και βοσκήμασι παντοδαποίς" (χώρα θαυμάσια στην παραγωγή καρπών και προπάντων σιταριού, καθώς και σε κάθε είδος κτηνοτροφίας). Το εμπόριο καρπών υπήρξε η κύρια πηγή πλούτου για τους κατοίκους του Πόντου, ενώ το πλούσιο σε μεταλλοφόρα κοιτάσματα υπέδαφος αποτέλεσε στέρεη βάση για την οικονομική άνθηση κάποιων περιοχών μέχρι τα Νεότερα χρόνια.
Η διαμόρφωση του εδάφους, η ύπαρξη πλωτών ποταμών σε όλο το μήκος ή σε ένα τμήμα τους και προπάντων η πρόσβαση στη θάλασσα ευνόησαν την ύπαρξη εμπορικών δρόμων, οι οποίοι αποτέλεσαν προϋπόθεση για την εμπορική και γενικότερη οικονομική ανάπτυξη του χώρου. Συνακόλουθη ήταν η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής με τη δημιουργία αστικών κέντρων, εμπορικών σταθμών και αγκυροβολίων.

   Ηδη από το 2.000 πΧ πολυάριθμα Ιρανικά φύλλα της Αρείας Φυλής είχαν μεταναστεύσει στις περιοχές της Μικράς Ασίας και του Καυκάσου μεταφέροντας την πολιτιστική τους επιρροή. Τόσο οι Κούρδοι όσο και οι Αρμένιοι, έθνη με ισχυρή ιστορική παρουσία στον Πόντο, σχετίζονται φυλετικά και γλωσσικά  με τους αρχαίους Ιρανούς. Γύρο στο 1200 πΧ οι ελληνόφωνοι Ιωνες που ζούσαν στην νότια Ελλάδα δέχθηκαν την κατακτητική εισβολή των Δωριεών, ενός Ινδοευρωπαϊκού φύλλου απροσδιόριστης φυλετικής προέλευσης και υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας (σημερινή Τουρκία) όπου είτε κατέλαβαν προϋπάρχουσες αρχαίες πόλεις, είτε ίδρυσαν νέες όπως η Πριηνη, η Πέργαμος και κυρίως η Μίλητος. Τα Αιγαιακά παράλια της Μικράς Ασίας και το εσωτερικό αυτής κατοικούντο από ιστορικά αρχαιότερους λαούς όπως οι Λύδιοι, οι Κάρες, οι Βιθύνιοι, οι Παφλαγόνες, οι Καππαδόκες  κ.α.

    Γύρο στο 700 πΧ οι κάτοικοι της Μιλήτου εισέβαλαν  στις βόρειες ακτές της Μικράς Ασίας, απώθησαν τους γηγενείς λαούς της περιοχής στα ενδότερα και ίδρυσαν νέες αποικίες είτε στην θέση παλαιότερων πόλεων είτε σε νέες θέσεις. Οι Μιλήσιοι  ονόμασαν την Μαύρη Θάλασσα "Εύξεινο Πόντο". Ο  γεωγράφος Στράβων αναφέρει ότι η Σινώπη είχε ιδρύθεί από τον αργοναύτη Αυτόλυκο και στην συνέχεια καταλήφθηκε από τους Μιλήσιους.    

      Καθαυτό ιστορία του διαφαίνεται από τις αρχές του Η’ π.Χ. αιώνα με την ίδρυση της Σινώπης από Μιλήσιους αποίκους το 785 π.Χ. και αργότερα των άλλων πόλεων: Τραπεζούντας (756 π.Χ.), Κερασούντος (700 π.Χ.), Αμισού (Σαμψούντας 600 π.Χ.), Κοτυώρων (Ορντού), Τριπόλεως κλπ

   Η αποικιοποίηση των νότιων ακτών της Μαύρης Θάλασσας συνεχίσθηκε και τα επόμενα χρόνια επεκτεινόμενη μέχρι τα σύνορα της Κολχικής που συμπίπτει με την περιοχή του Λαζιστάν και την αυτόνομη Δημοκρατία της Αζαρίας (Ajaria) στην σημερινή Γεωργία. Το ανατολικό τμήμα του Πόντου εποικίσθηκε από τους Λαζούς ή Μιγκρέλιους, έναν γηγενή λαό του Καυκάσου. Οι σημερινοί Λαζοί ή Μιγκρέλιοι της Τουρκίας και της Γεωργίας έχουν μουσική, ενδυμασία και ήθη σχεδόν πανομοιότυπα με αυτά των Ποντίων της Ελλάδας.Η χώρα τους ονομάσθηκε από τους Ρωμαίους Lazica, οι αρχαίοι Ελληνες την αποκάλεσαν Λαζική, στην σημερινή Τουρκία ονομάζεται Λαζιστάν, οι Καυκάσιοι την αποκαλούν Μιγκρέλια.Η λέξη Laz έχει ινδοευρωπαϊκή προέλευση. Στους ιστορικούς χρόνους οι κάτοικοι της Λαζικής ονομάζοντο Χάλυβες (Khalib) σύμφωνα με την μαρτυρία του Ξενοφώντα.  Κατά τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο  Σικελιώτη οι Λαζοί αποτελούσαν υπολείμματα της Αιγυπτιακής στρατιάς του Φαραώ  Σέσωστρ που στα βάθη της ιστορίας προήλασε στον Πόντο. Η ανάμνηση του προϊστορικού βασιλείου των Khalib διατηρείται μέχρι και σήμερα στο Λαζιστάν. Ακόμα πιό ισχυρή είναι η ανάμνηση της μυθικής Κολχίδας στα εδάφη του σημερινού Λαζιστάν με το χρυσόμαλο δέρας ,τον Ιάσονα και τους Αργοναύτες, τον βασιλιά Αιήτη και την αδίστακτη Μήδεια..Οι αρχαίοι Λαζοί ήσαν ειδωλολάτρες. Στις αρχές του 6ου μΧ αιώνα  προσηλυτίσθηκαν στον χριστιανισμό. Τον 15ο αιώνα η Οθωμανική αυτοκρατορία αντικατέστησε την Ρωμαϊκή και οι Λαζοί ασπάσθηκαν τον Ισλαμισμό και ειδικότερα τον Σουνιτικό κλάδο του Ισλάμ. Μόνο οι Λαζοί της Γεωργίας εξακολουθούν να είναι χριστιανοί.

    Η γλώσσα των Λαζών ανήκει στην Καρτβελιανή γλωσσική ομάδα του νότιου Καυκάσου (Kartvelian language group) και μοιάζει πολύ με την Μινγκρελιανή γλώσσα (Mingrelian language) που ομιλείται σε τμήμα της Γεωργίας. Δεν έχει καμμία σχέση με την Ποντιακή. Η Λαζική γλώσσα είναι προφορική, δεν διαθέτει  γραφή ούτε αλφάβητο, ωστόσο εδώ και μερικές δεκαετίες απέκτησε γραπτή έκφραση με ένα προσαρμοσμένο Λατινικό αλφάβητο.

   Στα μέσα του 6ου αιώνα πΧ ολόκληρη η Μικρά Ασία ενσωματώθηκε στην Περσική αυτοκρατορία και διαμορφώθηκε σε διοικητικές επαρχίες που ονομάσθηκαν Σατραπείες. Η περιοχή του Πόντου αποτέλεσε την Σατραπεία της Τιβαρηνής...

The History or Story Behind My Site

.

Μαύρη Θάλασσα

Συντεταγμένες: 43°17′49″N 34°01′46″E / 43.2969, 34.0294

Χάρτης της Μαύρης Θάλασσας.
Χάρτης της Μαύρης Θάλασσας.

   Η Μαύρη Θάλασσα (γνωστή στην αρχαιότητα και ως Εύξεινος Πόντος) είναι μία εσωτερική θάλασσα μεταξύ της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μικράς Ασίας. Συνδέεται με τη Μεσόγειο Θάλασσα μέσω του Βόσπορου και της Θάλασσας του Μαρμαρά, και με τη Θάλασσα του Αζόφ μέσω του Ισθμού του Κερχ.

Η εισροή θαλασσινού νερού μέσω του Βοσπόρου αγγίζει τα 200 Km3 το χρόνο. Η εισροή γλυκού νερού από τις περιβάλλουσες περιοχές, ιδιαίτερα από την κεντρική και κεντρο-ανατολική Ευρώπη, συναθροίζει 320 Km3 το χρόνο. Ο σημαντικότερος ποταμός που εισέρχεται στη Μαύρη Θάλασσα είναι ο Δούναβης. Η Μαύρη Θάλασσα διαθέτει έκταση 422.000 Km2 και μέγιστο βάθος 2.210 m.

    Οι χώρες που συνορεύουν με τη Μάυρη Θάλασσα είναι η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ουκρανία, η Ρωσία και η Γεωργία. Η Κριμαϊκή χερσόνησος είναι Ουκρανική αυτόνομη δημοκρατία. Στις σημαντικές παράκτιες πόλεις συμπεριλαμβάνονται οι: Κωνσταντινούπολη, Μπουργκάς, Βάρνα, Κοστάντα, Γιάλτα, Οδησσός, Κέρχ, Νοβοροσίσκ, Σόχι, Σουχούμι, Πότι, Μπατούμι, Τραπεζούντα, Σαμψούντα.

Όνομα

Φωτογραφία της Μαύρης Θάλασσας, του 1915.
Φωτογραφία της Μαύρης Θάλασσας, του 1915.

Ο όρος Μαύρη Θάλασσα δεν μπορεί να εντοπιστεί σε ημερομηνία νωρίτερη του 13ου αιώνα. Ο Στράβων αναφέρει πως στην αρχαιότητα, η Μαύρη Θάλασσα συχνά αποκαλείτο απλά Πόντος (δηλ. η Θάλασσα). Για το μεγαλύτερο μέρος η Ελληνο-Ρωμαϊκή παράδοση αναφέρεται στη Μαύρη Θάλασσα ως Εύξεινος Πόντος, δηλ. Φιλόξενη Θάλασσα. Ο όρος αποτελεί ευφημισμό που αντικατέστησε τον πρότερο όρο ’ξεινος Πόντος (δηλ. Αφιλόξενη Θάλασσα), τον οποίο πρωτοσυναντάμε στον Πίνδαρο (αρχές του 5ου αιώνα π.Χ.). Ο Στράβων πιστεύει πως η Μάυρη Θάλασσα αποκαλείτο αφιλόξενη προ της Ελληνικής αποικιοποίησης, γιατί η διάπλευσή της ήταν δύσκολη, και γιατί οι ακτές της κατοικούνταν από άγριες φυλές, και πως το όνομα άλλαξε σε φιλόξενη αφού οι Μιλήσιοι αποίκησαν την περιοχή, καθιστώντας την μέρος του Ελληνικού πολιτισμού. Ωστόσο, είναι πιθανό το όνομα ’ξεινος να προήλθε από λαϊκή ετυμολογία, είτε από το Ιρανικό αξαίνα (σκοτεινός), είτε από Ασκανικά, π.χ Φρυγικά. Αν ισχύει η εκδοχή του αξαίνα-σκοτεινός, αυτό σημαίνει πως η επωνυμία Μαύρη Θάλασσα θα έχει τις ρίζες της στην Αρχαιότητα. Το κίνητρο για να ονομαστεί από τους αρχαίους η περιοχή έτσι, ίσως να συνδέεται με την αρχαία σύνδεση χρωμάτων με την κατεύθυνση της πυξίδας, αναφέροντας τον βορρά ως μαύρο και τον νότο ως κόκκινο. Ο Ηρόδοτος, για παράδειγμα, κάποια στιγμή στο έργο του χρησιμοποιεί εναλλακτικά τους όρους Ερυθρά Θάλασσα και Νότιος Θάλασσα. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η ονοματοδοσία αυτή οφείλεται στους Τούρκους που συνήθιζαν να αποδίδουν τα σημεία του ορίζοντα με χρώματα. Μαύρο για τον βορρά, μπλε για τη δύση, λευκό για το νότο και πράσινο για την ανατολή. Η θάλασσα αυτή, ούσα στο βορρά της Τουρκίας ονομάστηκε μαύρη, στα Τούρκικα Karadeniz, ενώ η Μεσόγειος αποκαλείται Λευκή Θάλασσα, στα Τουρκικά Akdeniz.

Σήμερα το όνομα της Θάλασσας στις διάφορες γλώσσες είναι μεταφράσεις του ονόματος Μάυρη Θάλασσα: Τούρκικα Kara Deniz, Ρώσικα: Черное Море, Βουλγαρικά: Черно море, Cherno more, Γεωργιανά: შავი ზღვა, shavi zghva, Ουκρανικά: Chorne More, Ρουμανικά: Marea Neagră, κοκ.

[Επεξεργασία] Ιστορία

Οι στέππες στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας έχουν προταθεί ως η αρχική εστία των ομιλητών της Πρωτο-Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας, προγόνου της Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας, από μερικούς μελετητές (’λλοι μελετητές θεωρούν πως η εστία αυτή ήταν ανατολικότερα προς την Κασπία Θάλασσα, και άλλοι προς την Ανατολία).

Το όνομα 'Μαύρη Θάλασσα' (αρχικά ’ξεινος Πόντος (αφιλόξενη θάλασσα), αργότερα μετονομασμένος σε Εύξεινος Πόντος (φιλόξενη θάλασσα) για να κερδηθεί η εύνοια της θάλασσας) επινοήθηκε από τους Αρχαίους Έλληνες, λόγω του ασυνήθηστου μαύρου χρώματος, σε σύγκριση με την Μεσόγειο Θάλασσα. (για διαφορετικές ετυμολογικές εκδοχές βλέπε το τμήμα Όνομα) Η ορατότητα στη Μαύρη Θάλασσα είναι κατά μέσο όρο περίπου 5 μέτρα, σε σχέση με τα 35 μέτρα που μπορεί να φτάσει στη Μεσόγειο. Ωστόσο, το νερό στις φωτεινές, καθαρές μέρες είναι όσο μπλε όσο και οποιασδήποτε άλλης θάλασσας. Η γη στο ανατολικό όριο της Μαύρης Θάλασσας, η Κολχίς (σημερινή Γεωργία), σηματοδοτούσε για τους Έλληνες ένα από τα όρια του αποικιακού τους χώρου.

[Επεξεργασία] Γεωλογία

Η Μαύρη Θάλασσα είναι το μεγαλύτερο μη οξυγωνομένο θαλάσσιο σύστημα. Αυτό είναι αποτέλεσμα του μεγάλου βάθους της θάλασσας και της σχετικά υψηλής αλμυρότητας (και ως εκ τούτου πυκνότητας) των νερών του βάθους• η ανάμειξη του φρέσκου νερού με το θαλασσινό περιορίζεται στο πολύ στα 100 με 150μ, ενώ το νερό κάτω από την επιφάνεια αυτή εναλλάσεται μόνο μια φορά τα χίλια χρόνια. Επομένως δεν υπάρχει καμία σημαντική ανταλλαγή αερίων με την επιφάνει, και ως αποτέλεσμα το αποσυντιθέμενο οργανικό υλικό στο κατακαθημένο ίζημα καταναλώνει κάθε διαθέσιμο οξυγόνο.

Ενώ είναι γενικά αποδεκτό πως η Μαύρη Θάλασσα υπήρξε λίμνη γλυκού νερού (τουλάχιστον τα άνω στρώματά της) με ένα σημαντικά χαμηλότερο επίπεδο κατά τη διάρκεια του τελευταίου παγετώνα, η μετά τον παγετώνα ανάπτυξή της σε θάλασσα παραμένει ζήτημα εντατικής μελέτης και συζητήσεων. Υπάρχουν καταστροφολογικά σενάρια, όπως αυτά που προτείνουν οι Γουίλλιαμ Ράιαν και Γουόλτερ Πίτμαν, καθώς και μοντέλα που δίνουν έμφαση σε μια πιο σταδιακή μεταβολή σε αλατούχες συνθήκες. Βασίζονται σε διαφορετικές θεωρίες για το επίπεδο που η λίμνη γλυκού νερού είχε φτάσει μέχρι την περίοδο που η Μεσόγειος Θάλασσα ήταν αρκετά ψηλά ώστε να ρέει πάνω τα Δαρδανέλλια και τον Βόσπορο. Από την άλλη, μια μελέτη στον θαλάσσιο πυθμένα στην πλευρά του Αιγαίου δείχνει πως την 8η χιλιετία π.Χ. υπήρχε μια μεγάλη ροή φρέσκου νερού που έβγαινε από την Μαύρη Θάλασσα. (New Scientist, 4 Μαΐου 2002, σελ.13).

[Επεξεργασία] Η Θεωρία Κατακλυσμού των Ράιαν-Πίτμαν

Το 1997, οι Γουίλλιαμ Ράιαν και Γουόλτερ Πίτμαν από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια εξέδωσαν μια θεωρία κατά την οποία μια μαζική πλημμύρα συνέβη μέσω του Βοσπόρου κατά την αρχαιότητα. Ισχυρίζονται πως οι Μάυρη και Κασπία Θάλασσες ήταν μεγάλες λίμνες γλυκού νερού, αλλά γύρω στο 5600 π.Χ., η Μεσόγειος χύθηκε πάνω από μια βραχώδη ράχη υφάλου, δημιουργώντας την σημερινή επικοινωνία μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου. Την πρόταση της θεωρίας αυτής ακολούθησαν εργασίες που είτε την υποστηρίζουν, ή την αμφισβητούν. Παραμένει μέχρι σήμερα ενεργό θέμα συζήτησης μεταξύ των αρχαιολόγων.

Εύξεινος Πόντος

[ή Μαύρη Θάλασσα] Μεγάλη κλειστή θάλασσα, μεταξύ ΝΑ Ευρώπης και Μ. Ασίας. Γύρω της βρίσκονται τα κράτη Ρωσία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τουρκία. Ονομάστηκε Εύξεινος Πόντος (φιλόξενη θάλασσα) κατ` ευφημισμό, γιατί ήταν πάντα άγρια και τρικυμιώδης. Αρχαιότερα λεγόταν Πόντος και ’ξενος Πόντος (αφιλόξενη θάλασσα). Μεταγενέστερα τον ονόμασαν και Μαύρη θάλασσα. Έχει επιφάνεια 440.000 τ. χλμ., μήκος 600 ναυτικά μίλια και πλάτος 145 ναυτικά μίλια. Το βάθος φτάνει μέχρι 2.248 μ.

Έχει ψηλές και απόκρημνες ακτές και το βόρειο μόνο τμήμα παρουσιάζεται επίπεδο και σε ορισμένα σημεία έχει βάλτους (ανάμεσα στις εκβολές του Δούναβη και στη χερσόνησο της Κριμαίας). Προς τις ευρωπαϊκές ακτές του σχηματίζονται δύο μεγάλες εσοχές: Η Αζοφική θάλασσα και ο κόλπος της Οδησσού. Με τη Μεσόγειο επικοινωνεί με τον πορθμό του Βοσπόρου, της Προποντίδας και τα Στενά των Δαρδανελίων (Ελλήσποντος). Στη Μαύρη θάλασσα χύνονται οι μεγάλοι ποταμοί: Δούναβης, Δνείστερος, Δνείπερος, Δον, Μπουνγκ, Σαγγάριος κ.ά. Τα νερά του Πόντου είναι πιο γλυκά από άλλες θάλασσες, γιατί σ` αυτόν εκβάλλουν πολλοί ποταμοί. Εξάλλου σε βάθος μεγαλύτερο των 200 μ. δεν υπάρχει οργανική ζωή, επειδή υπάρχει υδρόθειο σε μεγάλες ποσότητες. Από οικονομική άποψη η σημασία του είναι τεράστια. Αποτελεί τη μοναδική διέξοδο προς τις ανοιχτές θάλασσες για τις χώρες της Ουκρανίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας. Στις ακτές του υπάρχουν πολλά αξιόλογα λιμάνια: Οδησσός, Ροστόβ, Νοβοροσίσκ, Σεβαστούπολη, Βατούμ, Κωστάντζα, Βραΐλα, Βάρνα και Μπουργκάζ και Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Σινώπη, Ζογκουλντάκ.

 

"Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Τραπεζούντος"

   ΕΙΣΑΓΩΓΗ

  Στην περιοχή της αρχαίας Τραπεζούντος εδραιώθηκε το 1204 η τρίτη μεγάλη Βυζαντινή αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία της Τραπεζούντος (οι άλλες δύο ήταν της Νικαίας και της Ηπείρου). Η δημιουργία της ακολούθησε την πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Φράγκους και πραγματοποιήθηκε από τον Αλέξιο Κομνηνό με τη συνδρομή και Γεωργιανών δυνάμεων. Η αυτοκρατορία αυτή δημιουργήθηκε από τους Κομνηνούς, που αντιτάσσονταν στον οίκο των Αγγέλων και την πρωτεύουσά τους, την Κωνσταντινούπολη. ’ρα, ήταν δημιούργημα των κεντρόφυγων τάσεων από την Κωνσταντινούπολη της παρακμής στην εποχή των Αγγέλων και όχι επακόλουθο της εθνικής αντιστάσεως, που οργανωνόταν μετά το 1204 κατά των Λατίνων. 

  Οι ένοπλες δυνάμεις των Τραπεζούντιων ήταν λίγες και γι' αυτό η επιβίωση της αυτοκρατορίας αυτής στηρίχτηκε στη γεωγραφική θέση της και στους διπλωματικούς ελιγμούς των "Μεγάλων Κομνηνών" (όπως ονομάζονταν οι αυτοκράτορες της Τραπεζούντος, όνομα που θυμίζει την αυτοκρατορική τους καταγωγή και τα νόμιμα δικαιώματά τους στο θρόνο της Πόλης) κυρίως μέσω επιγαμιών με τα γειτονικά βασίλεια, πριγκηπάτα και εμιράτα. 

   Οι προαναφερθείσες πολιτικές κράτησαν τους Οθωμανούς μακριά από την αυτοκρατορία μέχρι το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα. Η πρώτη οθωμανική επίθεση αποκρούστηκε το 1442, η δεύτερη εξαγοράστηκε με μεγάλο χρηματικό ποσό το 1456 αλλά το 1461 μετά από πολιορκία 21 ημερών και πολλές σφοδρές μάχες στα τείχη της πόλεως οι Τραπεζούντιοι παραδόθηκαν σε 60.000 ιππείς και 80.000 πεζούς Οθωμανούς υπό την ηγεσία του Μωάμεθ του 2ου του Πορθητού.

   Το έμβλημα της αυτοκρατορίας των Μεγάλων Κομνηνών ήταν ο χρυσός μονοκέφαλος αετός σε κόκκινη σημαία. Ο επίσημος αυτοκρατορικός τίτλος των Μεγάλων Κομνηνών ήταν "πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ πάσης Ανατολής, Ιβήρων και Περατείας". Ο όρος "πάση Ανατολή" δηλώνει την κυριαρχία των Τραπεζούντιων στα ανατολικά (ασιατικά) βυζαντινά εδάφη. Ο όρος "Ιβήρων" δηλώνει τη συγγένεια και την πατροπαράδοτη φιλία των αυτοκρατορικών οίκων Γεωργίας και Τραπεζούντος. Ο όρος "και Περατείας" τέλος, δηλώνει τις τραπεζούντιες κτήσεις στη χερσόνησο της Κριμαίας. Ο τελευταίος όρος διατηρήθηκε παρά την ισχυρή εχθρική παρουσία Μογγόλων και Γενουατών.

  

  Οι αυτοκράτορες της Τραπεζούντος ήταν οι εξής: 

1   Αλέξιος ο 1ος ο Μέγας Κομνηνός (ιδρυτής) 1204-1222

2   Ανδρόνικος ο 1ος ο Γίδων ή Γίδας 1222-1235

3   Ιωάννης ο 1ος ο Αξιούχος 1235-1241

4   Μανουήλ ο 1ος ο Μέγας Κομνηνός 1241-1263

5   Ανδρόνικος ο 2ος 1263-1266

6   Γεώργιος ο 1ος 1266-1280

7   Ιωάννης ο 2ος 1280-1298

8   Αλέξιος ο 2ος ο Μέγας Κομνηνός 1298-1330

9   Ανδρόνικος ο 3ος 1330-1332 

10  Μανουήλ ο 2ος 1332 

11  Βασίλειος ο 1ος 1332-1340

12  Ειρήνη Παλαιολογίνα 1340-1341

13  ʼννα Κομνηνή 1341-1342 

14  Ιωάννης ο 3ος ο Κομνηνός 1342-1344 

15  Μιχαήλ ο 1ος 1344-1349 

16  ΑΛΕΞΙΟΣ Ο 3ος Ο ΜΕΓΑΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ 1349-1390 

17  Μανουήλ ο 3ος ο Κομνηνός 1390-1417

18  Αλέξιος ο 4ος ο Κομνηνός 1417-1446

19  Ιωάννης ο 4ος ο Καλοϊωάννης 1446-1458

20  Δαυίδ ο 1ος ο Κομνηνός (ο τελευταίος αυτοκράτωρ) 1458-1461.

 

  Η εξαίρετη γεωγραφική θέση του κράτους της Τραπεζούντος της εξασφάλιζε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη κυρίως μέσω της διενέργειας από εκεί του εμπορίου των Ινδιών και της Ερυθράς Θάλασσας. Έτσι, η Τραπεζούντα έγινε "εμπόριον της οικουμένης απάσης" (Βησσαρίων) και κατέστη "κορυφή και οφθαλμός συμπάσης της Ασίας" (νομοφύλαξ Ευγενικός). 

   Η επιδίωξη της προστασίας του οικονομικού δυναμικού της χώρας (μέσω της ελεύθερης επικοινωνίας Τραπεζούντος-εσωτερικής Ασίας-νότιας Ρωσίας) και της εδαφικής ακεραιότητός της έφερε τους Μεγάλους Κομνηνούς σε σύγκρουση με τους Σελτζούκους Τούρκους, τους Τουρκομάνους της Μικράς Ασίας (κυρίως τους εμίρηδες της Κασταμονής και της ’μιδος) και τους Γενουάτες. Η μογγολική κυριαρχία στα μέσα του 13ου αιώνα φαίνεται να λυτρώνει την Τραπεζούντα από το σελτζουκικό κίνδυνο.

   Ο Μιχαήλ ο 8ος ο Παλαιολόγος είναι αυτός, που ουσιαστικά δημιουργεί τις συνθήκες για συμμαχία Κωνσταντινούπολης και Τραπεζούντας. 

   Ο εμφύλιος πόλεμος των μέσων του 14ου αιώνα στην Τραπεζούντα ανάμεσα στους Αμυτζαράντους και στους πιστούς στην Κωνσταντινούπολη Σχολαρίους και η σφαγή των πρώτων συντάραξε την αυτοκρατορία. Πάντως, μετά απ' αυτήν τη σύγκρουση η Κωνσταντινούπολη παραμένει για την Τραπεζούντα η μητρόπολη Γένους και Εκκλησίας.  

   Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

  Η διοικητική οργάνωση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος βασιζόταν σε βυζαντινά πρότυπα (υποδιαίρεση σε 7 τομείς) αλλά υπήρχαν και γεωργιανές επιδράσεις (που αποδεικνύονται από τις κεντρόφυγες τάσεις των μεγάλων ποντιακών οικογενειών απέναντι στο θρόνο). Ο καθένας από αυτούς τους τομείς είχε τους δικούς του στρατιώτες. Οι Ελληνο-Λαζοί άρχοντες των συνόρων τα φρουρούσαν με τις δικές τους δυνάμεις αρχικά εθελοντικά και κατόπιν, για ν' αναγνωριστεί η εξουσία τους από την κεντρική διοίκηση.

   Ο στρατός ωστόσο είχε έντονες ανατολικές επιδράσεις, αφού και η πλειοψηφία των στρατιωτών ήταν Τζάννοι.

   Οι Μογγόλοι και οι Ασπροπροβατάδες επηρέασαν την καθημερινή ζωή των ανακτόρων και τις διπλωματικές εξελίξεις αλλά δεν επέβαλαν νέες ιδιότυπες μορφές στην κοινωνική οργάνωση.

   Αυτή η ιδιότυπη τραπεζουντιανή πραγματικότητα επηρέασε έντονα την οθωμανική οικονομία.

   Τέλος, η Μητρόπολις "Τραπεζούντος και πάσης Λαζικής" βασιζόταν στα κωνσταντινουπολιτικά πρότυπα. 

    ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
    Ο στρατός της Τραπεζούντος ήταν μικρός. Αυτό ήταν λογικό, αφού ο πληθυσμός της αυτοκρατορίας ήταν 250.000 και οι κάτοικοι της πόλης της Τραπεζούντος ήταν 4.000 το 1438. Το 13ο αιώνα η αυτοκρατορία μπορούσε να προσφέρει (υποχρεωτικά κατόπιν συνθήκης) στους Σελτζούκους 200 λογχοφόρους ιππείς, ενώ οι περισσότεροι στρατοί του 14ου αιώνα αριθμούσαν μόνο σε εκατοντάδες. Το 1355 η απώλεια 50-400 ανδρών σε μάχη κατά των Τούρκων θεωρήθηκε μεγάλη καταστροφή. Σε μια άλλη αναμέτρηση κοντά στο Μαρμαρά το 1370 ο Αλέξιος ο 3ος ο Μέγας Κομνηνός συνοδευόταν μόνο από 100 ιππείς. Το 1380 ο ίδιος αυτοκράτορας είχε μοιράσει σε 2 μέρη το στρατό του: το 1ο μέρος αποτελείτο από 600 πεζούς και το 2ο από το ιππικό και το υπόλοιπο πεζικό. Ο μεγαλύτερος στρατός των Τραπεζούντιων, που καταγράφηκε το 1366, αποτελείτο από 2.000 ιππείς και πεζούς.
   Ο στρατός της Τραπεζούντος συμπληρωνόταν και από τις δυνάμεις Τούρκων και Γεωργιανών συμμάχων, πολλοί εκ των οποίων ήταν συγγενείς με την αυτοκρατορική οικογένεια, καθότι είχαν παντρευτεί μέλη της. Μια συμμαχία κατά των Οθωμανών περιελάμβανε (εκτός από τους Τραπεζούντιους) 5.000 Ασπροπροβατάδες, διάφορους Γεωργιανούς ηγεμόνες με 17.000 άνδρες, τον εμίρη της Κιλικίας με 1-2.000 άνδρες, καθώς επίσης και Κιρκασσιανούς και Αλανούς, διάφορους άλλους εμίρηδες και τον εμίρη της Σινώπης και της Κασταμονής με 400 κανόνια, 2.000 πυροβολητές και 10.000 άνδρες με παραδοσιακό τουρκικό εξοπλισμό. 

   Φαίνεται επίσης ότι στα μέσα του 15ου αιώνα και οι Τραπεζούντιοι διέθεταν πυροβολικό.

   Όσον αφορά στον εξοπλισμό του στρατού της Τραπεζούντος, το βαρύ ιππικό μέχρι το 1360 χρησιμοποιούσε τη λόγχη, ενώ από κει και έπειτα καθιερώθηκε ως κύριο όπλο το τόξο (όπως συνέβαινε με το ελαφρύ ιππικό). Το πεζικό τώρα: υπήρχε μια μικρή δύναμη δορυφόρων αλλά η πλειονότητα του πεζικού ήταν τοξότες, ψιλοί και πελταστές. Έτσι λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι "ο στρατός της Τραπεζούντος χρησιμοποιούσε τόξα και ξίφη όπως οι τουρκικές δυνάμεις, ενώ χρησιμοποιούσε το ιππικό σαν τους Τούρκους" (Κλάβικος 1404).

   Τέλος, αφού η θάλασσα διαδραμάτιζε σημαντικότατο ρόλο, η αυτοκρατορία διατηρούσε μια μόνιμη ναυτική δύναμη (που αναφέρεται για τελευταία φορά το 1437) 2-3 μεγάλων πολεμικών πλοίων με δυνατότητα μεταφοράς 3-600 ανδρών (ενδεικτικό του μικρού μεγέθους του στρατού της αυτοκρατορίας) και είχε τη δυνατότητα ναυπήγησης μερικών μικρότερων πλοιαρίων σε έκτακτες περιστάσεις, π.χ. το 1355 κατεγράφησαν 1 μεγάλο πολεμικό πλοίο και 11 πλοιάρια, το 1372 40 ξυλάρια και το 1379 2 μεγάλα πολεμικά πλοία και 2 βάρκες. Το 1402 ο Ταμερλάνος ζήτησε από το Μανουήλ τον 3ο 20 γαλέρες, για να τις χρησιμοποιήσει κατά των Οθωμανών (που προφανώς δεν ήταν δυνατόν να παραλάβει), αλλά φαίνεται ότι ενισχύθηκε από τους Τραπεζούντιους σε άλλη μάχη του. Οι Βενετοί και οι Γενουάτες, τέλος, αναμείχτηκαν ενεργά στις ναυτικές υποθέσεις της αυτοκρατορίας και έτσι συγκρούστηκαν συχνά με την Τραπεζούντα.

   Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ

   Η χρυσή περίοδος της Τραπεζούντος είναι συνδεδεμένη με τον Αλέξιο τον 3ο , που αποκατέστησε την ειρήνη μετά από δεκαετή εμφύλιο πόλεμο, νίκησε τους Τουρκομάνους, έκτισε μοναστήρια και ευαγείς οίκους και οδήγησε την αυτοκρατορία σε πρωτοφανή άνθηση.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΟΜΝΗΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ, ΟΙ ΓΕΝΟΥΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΕΝΕΤΟΙ

   Η μοναδική πηγή είναι ουσιαστικά το σύντομο χρονικό του Τραπεζουντίου πρωτοσεβάστου και πρωτονοταρίου Παναρέτου, που έζησε την εποχή του Αλεξίου του 4ου.

   Μέχρι τη μάχη του Κέζενταγκ (Kosedag 1243) και τη συντριβή των Σελτζούκων από τους Μογγόλους οι Τραπεζούντιοι αυτοκράτορες αντιμετωπίζουν με σχετική επιτυχία τη σελτζουκική απειλή. Το 1254/8 ο Μανουήλ καταλαμβάνει τη Σινώπη, που μένει στην κυριαρχία των Τραπεζούντιων ως τα 1265/6.

   Οι Τουρκομάνοι αρχίζουν ν' αποτελούν σημαντική απειλή γύρω στα 1280. Λίγο αργότερα εκμεταλλευόμενοι εσωτερικές διαμάχες ερημώνουν την πλούσια Χαλυβία γύρω από την Κερασούντα και λίγο αργότερα καταλαμβάνουν και την ίδια την Κερασούντα. Ο Αλέξιος ο 2ος τους κατανικά, αιχμαλωτίζει τον αρχηγό τους Κουσταγάνη και αναδιοργανώνει την άμυνα της αυτοκρατορίας.

   Μετά, εμφανίζονται στο προσκήνιο οι Γενουάτες, που στην αξίωσή τους να απαλλαγούν από τους δασμούς με απειλή να φύγουν από την αυτοκρατορία ο Αλέξιος ο 2ος απαντά με ευχές για κατευόδιο, αφού όμως πληρώσουν τους δασμούς! Όταν οι Γενουάτες αρχίζουν να ετοιμάζονται, για να φύγουν χωρίς να πληρώσουν, ο Αλέξιος ο 2ος στέλνει γεωργιανές δυνάμεις, για να τους συλλάβουν. Οι Γενουάτες τότε βάζουν φωτιά στην κεντρική συνοικία της Τραπεζούντος, αλλά η φωτιά καίει τα εμπορεύματά τους. Σε λίγο ξεσπά ανοικτός πόλεμος Γένουας-Τραπεζούντος. Ο Αλέξιος ο 2ος μαζί με τον εμίρη της Σινώπης επιτίθεται στις γενουατικές εγκαταστάσεις στη Χερσώνα αλλά η κυριαρχία των Γενουατών στη θάλασσα τον αναγκάζει να συνάψει ειρήνη το 1314 και το 1316 αλλά για αντιπερισπασμό το 1319 δίνει προνόμια και στους Βενετούς. 

   Το 1332 ο Τούρκος εμίρης Παριάμης (Bayram) κάνει την πρώτη απευθείας επίθεση στην Τραπεζούντα αλλά ηττάται.

    Το 1340 οι Τούρκοι της Aμιδος εκμεταλλευόμενοι εμφύλιες συγκρούσεις κάνουν 2 απευθείας επιθέσεις στην Τραπεζούντα, εκ των οποίων η δεύτερη ήταν επιτυχημένη. Τότε κατακάηκε η πόλη και σκοτώθηκαν πολλοί άμαχοι. Εν μέσω των εσωτερικών συγκρούσεων οι Τούρκοι καταλαμβάνουν το 1346 τον Aγιο Ανδρέα και το Οίναιον και το 1347 αποτυγχάνουν σε επίθεση κατά της Τραπεζούντος.

   Οι Γενουάτες φέρονται βάναυσα στον πληθυσμό της Χερσώνος και οι Τραπεζούντιοι αντιδρούν πολιορκώντας τη γενουατική συνοικία και σκοτώνοντας όσους Γενουάτες έπεσαν στα χέρια τους. Το 1348 οι Γενουάτες αντεπιτίθενται, καταλαμβάνουν την Κερασούντα και καταστρέφουν το μικρό τραπεζούντιο στόλο, που στέλνεται, για να τους αντιμετωπίσει. Οι Τραπεζούντιοι αντιδρούν καταστρέφοντας πάλι τη γενουατική συνοικία της Τραπεζούντος. Η αποστολή ισχυρών γενουατικών δυνάμεων αναγκάζει τον αυτοκράτορα Μανουήλ να συνθηκολογήσει και να δώσει πάλι στους Γενουάτες τα προνόμιά τους, ενώ για 7 μήνες οι Τραπεζούντιοι αποδεκατίζονται από λοιμό.

   Το 1349 ανεβαίνει στο θρόνο της Τραπεζούντος ο Αλέξιος ο 3ος, που το 1351 νυμφεύεται τη Θεοδώρα Καντακουζηνή, συγγενή του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Ο Αλέξιος ο 3ος με μια σειρά από μικρές εκστρατείες αποκαθιστά τη γαλήνη στην αυτοκρατορία. Όταν οι Βενετοί επιτίθενται στο γενουατικό στόλο στο λιμάνι της Τραπεζούντος, ο Αλέξιος ο 3ος τους απομακρύνει δίνοντάς τους προνόμια. Ακόμη, ανανεώνει τις συμμαχίες με τους γειτονικούς Τούρκους εμίρηδες και τους Γεωργιανούς με επιγαμίες και βοηθά στην ανάπτυξη του εμπορίου, των γραμμάτων και των τεχνών. Όταν ο Ταμερλάνος καταλαμβάνει τη Γεωργία, ο Αλέξιος ο 3ος είναι στα τελευταία του.

   Το 1390 ο Μανουήλ, ο νέος αυτοκράτωρ, γίνεται φόρου υποτελής στους Μογγόλους.

   Το 1396 ανανεώνονται τα προνόμια των Βενετών, καθότι οι Γενουάτες διακόπτουν κάθε οικονομική συναλλαγή με την αυτοκρατορία.

   Το 1417 οι Γενουάτες απαιτούν οικονομική αποζημίωση για την καταστροφή των εγκαταστάσεών τους, που την καταβάλλει ο αυτοκράτωρ Αλέξιος ο 4ος.

    Μετά την άνοδο του Ιωάννου του 4ου στην εξουσία οι Τουρκομάνοι του Αρταβίλη επιτίθενται. Οι Τραπεζούντιοι υπό την ηγεσία του πανσεβάστου Αλεξάνδρου αντιμετωπίζουν τους Τουρκομάνους στην Κορδύλη προσδοκώντας σε συνδυασμένη επίθεση από ξηρά και θάλασσα. Η θαλασσοταραχή όμως εμποδίζει το στόλο και έτσι οι δυνάμεις ξηράς μένουν μόνες και ηττώνται. Οι Τουρκομάνοι φτάνουν στην Τραπεζούντα, όπου έχει ξεσπάσει πυρκαϊά και της οποίας οι κάτοικοι φεύγουν πανικόβλητοι. Με πολύ μεγάλη δυσκολία ο αυτοκράτωρ και οι υπόλοιποι 50 άνδρες πετυχαίνουν ν' απομακρύνουν τους Τουρκομάνους. Όταν οι κάτοικοι επιστρέφουν, ο αυτοκράτωρ αποκαλεί τους άρχοντες "γυναικωτούς και ανάνδρους και προδότας της πατρίδος".

   Αν η αντιμετώπιση των ατάκτων Τουρκομάνων ήταν προβληματική, η αντίδραση εναντίον των Οθωμανών κατέστη αδύνατη.

   Το 1442 η θαλασσοταραχή εμποδίζει τον οθωμανικό στόλο να καταλάβει την Τραπεζούντα. Η ανανέωση της συνθήκης του Μουράτ και η καταβολή τεραστίου χρηματικού ποσού ετησίως δεν εμποδίζουν το Μωάμεθ το 2ο να διατάξει το 1456 το Χιτήρη να καταλάβει τη μαστιζομένη από λοιμό Τραπεζούντα. Ο αυτοκράτωρ τον απομακρύνει με προσφορά πολλών χρημάτων και αφού ο Χιτήρης παίρνει πολλούς δούλους.

   Ο Ιωάννης ο 4ος και ο αδελφός του Δαυίδ κινητοποιούνται: ενώνουν τους διαφόρους Τούρκους εμίρηδες και τους Ασπροπροβατάδες και αποστέλλουν πρέσβεις στον πάπα Πίο το 2ο, στο βασιλιά της Γαλλίας και στο Δούκα της Βουργουνδίας.

   Μπροστά στο ενδεχόμενο δραστηριοποιήσεως τέτοιας συμμαχίας ο Μωάμεθ ο 2ος αντιδρά καίρια: το 1461 κινείται κατά των διαφόρων τουρκικών εμιράτων και της Τραπεζούντος με 60.000 ιππείς, 80.000 πεζούς και 300 πλοία. Αφού υποτάσσει τα διάφορα εμιράτα, στέλνει το στόλο στην Τραπεζούντα και κατευθύνει το στρατό προς τους Ασπροπροβατάδες, που συνθηκολογούν.

   Ο Δαυίδ, αυτοκράτωρ τώρα, αντέχει χωρίς ενισχύσεις σε σκληρή πολιορκία 21 ημερών. Ο πρωτοβεστιάριος Γεώργιος Αμοιρούτζης αναλαμβάνει τις συνομιλίες συνθηκολόγησης. Ο πορθητής Σουλτάνος έχει σύμφωνα με τη συνθήκη την υποχρέωση να σεβαστεί την ζωή, την τιμή και την περιουσία των παραδοθέντων, να επιτρέψει στους επιθυμούντες να φύγουν από την κατακτημένη πατρίδα τους και να εκχωρήσει στο Δαυίδ και την οικογένειά του ισόβια τα έσοδα των Σερρών.

   Ο Δαυίδ αναχωρεί με την οικογένειά του για την περιοχή Στρυμόνος. Όλες οι αρχοντικές οικογένειες (και κυρίως του Αμοιρούτζη, που ο Μωάμεθ τιμά) και πολλοί κάτοικοι μεταφέρονται στην Κωνσταντινούπολη. Τέλος, 1.500 νέοι αιχμάλωτοι Τραπεζούντιοι εντάσσονται στο σώμα των γενιτσάρων, ενώ άλλοι στο σώμα των σπαχήδων.

  Το 1463 ο Δαυίδ συναντά στην Αδριανούπολη, όπου έχει μεταφερθεί αυτός και η οικογένειά του με σουλτανικό βούλευμα, τον έκπτωτο Δεσπότη της Πελοποννήσου, Δημήτριο Παλαιολόγο. Αυτό θεωρείται από το Σουλτάνο συνωμοσία και έτσι ο Δαυίδ, ο ανιψιός του και 7 από τους 8 γιους του εκτελούνται. 

 

 

Others

My About page is also a great place to give information about others involved with my site's topic, such as the leaders of my organization, club, or company; an ancestor; my family; and so forth.

My Contact Information

Links to Other Sites